عقب عقب می‌روم. من همیشه به سمت عقب می‌روم. دستانم محکم سمانه را در آغوش گرفته تا مبادا روی زمین بیفتم. انعکاس نور چتر زردش

گلدان‌ها را آب می‌دهد و زیر لب می‌خواند: مراقب گلدون اطلسی باش یه وقتایی منتظر کسی باش کسی که چشماش یه کمی روشنه شاید یه

کلید را در قفل چرخاند. نایلون‌های خریدش را از روی زمین برداشت و با شانه در را هل داد. وارد خانه شد و با پا

حوالی نه شب است و این سوال در ذهنم چرخ می‌خورد که چرا کودکان امروز بویی از احترام نبرده‌اند؟ ادب این روزها در کدام سوراخ